07. Tam jest mój grób!

...

Po otrzymanej wiadomości od Dona, jak strzała pognałam do Belli. Don pisał, że pochodzi z Miłowa, że podobnie, jak ja znalazł się nieoczekiwanie w innych miejscu... To może być przełomowa informacja...

Miałam szczęście, Bella właśnie wracała z Kasandrą do domu. Od razu niemal jednym tchem opowiedziałam Belli o mailu.

Odniosłam wrażenie, że kiedy tylko padły słowa : Don Lotario zarówno Bella, jak i Kasandra pobladły. Ta druga spuściła głowę i poszła bez słowa do domu.

Bella pobłażliwie uśmiechnęła się i ostudziła mój zachwyt.

- Kotku, nie wiem, jak ci to wszystko wyjaśnić. Don Lotario, to najokrutniejszy, najbardziej krnąbrny lowelas wszech czasów. Kasandra nie do końca wszystko kojarzy ale ja pamiętam, że w Miłowie nieomal został moim zięciem... a może i... nie ważne. Zresztą, co ja będę mówić, chodź ze mną...

Bella zabrała mnie do Oazy Zdrój, w okolice domu sióstr Kaliente.

- Widzisz tego bruneta w czerwonej koszulce? To Don, Don Lotario. Kręci z siostrami Kaliente. Wciąż coś knują... ja to wiem. Wszystko możliwe, że za moim zniknięciem z Miłowa, z Dwójki też stała ta właśnie grupa simów. Chociaż mówiono o kosmitach.

- Nic z tego nie rozumiem. Myślałam, że chciałaś opuścić Miłowo i Sunset Valley, że celowo wybrałaś Wierzbową Zatoczkę.

- Tak, kocham to miejsce, ale raczej nie miałam wyboru. Nie szukałam z takim zapałem, jak ty, ucieczki z tego pięknego miejsca.

- Wiesz Bellu, ja szukam tylko swojej tożsamości.

- Ale to może być bardzo niebezpieczne!

Bella miała stuprocentową rację. To było bardzo niebezpieczne! Wiedziała to też osoba stojąca w oddali, w swojej bordowej sukience.

Osoba, która nieco przypominała ...

W piątek tuż przed weekendem przyszło mi stanąć przed dziwnym wyborem. Niczym w szekspirowskim : "Być albo nie być?", miałam się opowiedzieć : Będę dobra, czy zła?

Nie wiem, jestem jaka jestem : raz dobra, raz nie. Zycie!

A tak na marginesie, to: co to znaczy wybierać w mojej karierze, między dobrem a złem? Tutaj należy po prostu dobrze pracować, więc wypełniam kolejne zadania. Budowa rakiety - 10 minut;

Zbieranie skałek - sztuk 10.

To zadanie uwielbiam, dzięki niemu mam dodatkowe środki finansowe. Miałam też nadzieję, że uda mi się w końcu skończyć kolejny etap aspiracji życiowej, ale mimo kopania i zbierania, nie skompletowałam żadnej kolekcji. I to mnie bardzo smuci:(

Weekend! Jej! Nareszcie mogłam pospać sobie do samej 10.00;Musiałam zrezygnować z pysznej, porannej kawki, bo oczywiście nie mam ekspresu. Ale mogłam sobie spokojnie przeglądnąć strony internetowe, założyć nowe posty na różnych forach, opisując swoją sytuację, rozesłać zapytania. Może ktoś się odezwie...

A potem Bella zaprosiła mnie na spacer po Wierzbowej Zatoczce. Pokazywała mi swoje ulubione miejsca, dzięki którym chciała tutaj pozostać. W końcu zaprezentowała mi piękną, zbudowaną w stylu kolonialnym willę, jako obiekt swoich marzeń:

- Wiem, że raczej nigdy tutaj nie zamieszkam, ale miło było pomarzyć, że może kiedyś to sie stanie.

- Ten dom? Naprawdę? - dla mnie był to to zwykły, duży dom.

Usiadłyśmy w milczeniu na ławeczce. W końcu Bella cicho powiedziała:

- Czy naprawdę nie mogłabyś tutaj zostać? Po prostu zostać, bez narażania się na niebezpieczeństwo.

Milczałam, bo nie mogłam tego jej obiecać. Wiedziałam, że Bella boi się nie tylko o mnie. To mogło dosięgnąć i jej rodzinę. Zrobiło się strasznie poważnie. W końcu Bella "wyjęła"asa z rękawa i powiedziała:

- Jest takie miejsce, które cię całkowicie oczaruje i sprawi, że Czwórkowa kraina stanie się twoim najlepszym miejscem w Simlandii.

I zaprowadziła mnie do drzewa, a właściwie do jego wnętrza.

- I jak? - zapytała, a mnie jedyne co przyszło do głowy, to :

- Ale czad!

Jak mogłabym nie pokochać tego miejsca, tu jest jak w bajce. Brakuje jedynie latających wróżek i jednorożców.

Są tu złote rybki, które kto wie, kto wie, może spełnią choć jedno z całej listy moich życzeń?

Rozumiem teraz dziwne przywiązanie Belli do tej okolicy, jednak ciężko mi jest podzielać jej szczęście. Wiem,że i ja byłabym tutaj najszczęśliwszym simem w simlandii, gdybym tylko znała swoje korzenie, wiedziała kim naprawdę jestem.

Chyba poczta w Wierzbowej Zatoczce przestała strajkować, bo zaczęły przychodzć do mnie pocztówki. Dzisiaj dostałam pocztówkę z Oazy Zdrój od niejakiego Dariusza Marzyciela (Darrena Dreamer'a)

Wiadomość, którą od niego otrzymałam, była dziwna. Dariusz pisał o swojej muzie Kasandrze Ćwir, którą zostawił w Miłowie. Ktoś obiecał mu sławę i pieniądze, jesli tylko przyjedzie do Oazy Zdrój. Kiedy jednak tu się zjawił - nie mógł już wrócić, utknął tam na dobre.

Być może i za tym stał Don Lotario. W końcu chciał się wżenić w majętną rodzinę Ćwirów. Napisałam o tym Dariuszowi.

Przesłał mi kilka swoich fotek z prośbą o pomoc. Nie chciałam jednak teraz niepokoić Belli. Nie po takim cudownie spędzonym popołudniu. A myślę, że tylko ona mogłaby tu pomóc.

W tak pięknych okolicznościach przyrody mój domek wydaje mi się strasznie brzydki. Nie stać mnie póki co na żadne remontowe szaleństwa, ale myślę, że czas na małą rozbudowę...

I tak zyskałam mały salonik i miejsce na mini jadalnię.

W pracy zbudowałam kolejny wynalazek. To antena satelitarna, która dzięki swoim promieniom może:

Opanować umysły i np. rozpocząć imprezę taneczną. Uwielbiam ten wynalazek!

Tym bardziej, że dzięki niemu dostałam kolejny awans - osiągając 6 poziom kariery naukowej.

Nie osiadłam na laurach. Awans zmotywował mnie do jeszcze cięższej pracy. I tak umiałam już zmodyfikować moje Magnum, dodając funkcję : Sprzątaj.

I zgadnijcie na kim przetestowałam jego nowe możliwości?

Ignacy coś tam ściemniał, że jest głodny, że boli go głowa, ale i tak poszedł sprzątać. Nie miał wyjścia!

Po powrocie z pracy, w skrzynce czekają na mnie kolejne pocztówki. Zawieszam je na tablicy. Nie mam czasu dzisiaj za nie podziękować, ponieważ zaprosiłam Bellę na kolację. Chcę pochwalić się nowym salonem i awansem.