02. Prawie śmierć, prawie awans i prawie dom - ale damy radę!

Wtorek
Stan konta : 483 $
Kariera : (1) Technik Laboratoryjny
Do awansu : brakuje 1 przełomu naukowego
Wspomnienia z przeszlości : BRAK  (i to mnie dobija! Mam taką straszną pustkę w głowie a z drugiej strony, gdzieś tam czuję tęsknotę... Ale za kim, za czym?)

Nie pamiętam, czy mi się coś śniło w pierwszą noc, na mojej nowej parceli. Szkoda, bo podobno sny, jakie mamy w nowych miejscach często się spełniają.

 

Potem poczułam chłód zwiastujący rześki poranek. Nawet kawa nie była mi potrzebna żeby się dobudzić.

 To co od razu rzuciło się w oczy zaraz po wyjściu z namiotu, to piękny park sąsiadujący z moją parcelą. Dlaczego go wczesniej nie zauważyłam?

 

To co najbardziej mnie ucieszyło - to grządki, krzaczki z gałązkami uginającymi  się pod owocami truskawek. Były też jabłka a nawet kwiaty, które mogłam zebrać i sprzedać!

I oto zdobyłam pyszne,zdrowe śniadanko... To była jedna z tych chwil, kiedy czwórkowy świat wydaje mi się być moim bajkowym miejscem na ziemi.  Tak, niestety to była jedyna cudowna chwila w tym dniu... Bo potem:

Zaczęło się!

W pracy miałam sporo zadań w zasadzie prostych do wykonania. To takie nudne, rutynowe zajęcia. Skąd miałam wiedzieć, że wystarczy maleńka nieuwaga, sekunda dekoncentracji i jak nie trzaśnie, gruchnie...

I witałam się z Aniołami! Prawie zginęłam! Rany jak mnie uniosło i z jakim hukiem spadłam, rozprzestrzeniając płomienie wokół siebie. Zrobiło mi się słabo... odpłynęłam... nie pamietam.

Chociaż nie, coś mi mignęło, jakaś migawka krajobrazu, były bagna i las i...

To chyba był mój Twinbrook. Nie jestem pewna, lepiej nie będę o tym nikomu mówić.

 Kiedy się ocknęłam, nikt z moich współpracowników nawet nie zareagował. Co za Simy! Osmolona i nieco oszołomiona poszłam się umyć by po chwili wrócić do swoich obowiązków.

No ale jak pech, to pech. Maszyna wydała z siebie dziwny odgłos, puściła czarny dymek ze swojego mechanizmu i tyle. 

- Dlaczego? Dlaczego? - pytałam retorycznie wszechświat. Pozostawszy bez odpowiedzi strzeliłam focha, wielkiego focha na wszystko i wszystkich ... Wyszłam z laboratorium wściekła. W ramach uspokojenia się - poszukam skałek.

Chociaż się wzbogacę - myślałam, głupia ja...

Taa, super sie wzbogaciłam. O całe 33$, jej!

No ale chociaż parę skałek zwinęłam. Sprzedam je i może... nie wiem, może zacznę powoli budować swój dom.

No i postawiłam takie coś: bez okien i drzwi, taki prawie dom. Jestem wykończona. A wystarczyło żebym się trochę przyłożyła do pracy, skupiła i byłoby dużo lepiej. Już prawie miałam awans!

Może i głupio jest popełniać błędy, ale jeszcze głupiej jest nie wyciągać z nich wniosków. Następnego dnia byłam niczym:

Pracownik miesiąca!

Przodownik Pracy!

The Best Of... dopóki:

Jak nie gruchnie, huknie... O co chodzi?

I znów mroczki przed oczyma, znów wizja...

 Tym razem był to dom, być może mój dom. Duży, biały, z ryzalitem po prawej stronie... Obraz nagle rozmył się w mojej głowie, zostawiając dziwnie uczucie tęsknoty. Na pocieszenie, ten dzień zakończyłam awansem.

I tak zostałam: Początkującą Wynalazczynią i dostałam premię,  w zawrotnej wysokości : całe 192 $ 

No to sobie chociaż trochę po griluję bez zaciskania pasa. Nie spodziewałam się, że zastanie mnie w takich okolicznościach Bella, sunąca z wielką gracją w pięknej, czerwonej kreacji...

- Co tam słychać kochana u ciebie? Nie odwiedzasz nas, nie dajesz znaku życia... - pytała naprawdę zasmucona Bella.

- U mnie wszystko w porządku: dzisiaj dostałam awans, zaczęłam też budowę domu. Powoli do przodu.

Bella jednak patrzyła na mnie z niedowierzaniem, w końcu powiedziała :

- Cieszę się, że sobie radzisz,  tylko pamiętaj, że zawsze możesz do mnie przyjść z każdym problemem. Co tam dzisiaj serwujesz?

- Hot dogi, zapraszam! Chociaż może to niezbyt odpowiedni...

- Co, strój? Daj spokój, urwałam się z najnudniejszego przyjęcia ever. No to zobaczmy, jak wyszły ci te przysmaki. Poplotkujemy o trójkowych czasach. Sama przyznaj, wcale tu najgorzej nie jest, prawda?

- Najgorzej nie ale łatwo też nie można powiedzieć. Początki bywają trudne, ale damy radę!