16. KONIEC - Porwanie Sophie

Witajcie Kochani,

to już ostatnie spotkanie w tym Wyzwaniu. Nie obędzie się bez radości, ale i łez...

Simowy Świat w Wierzbowej Zatoczce jest niezwykle klimatyczny i piękny. Nic więc dziwnego, że Zuzia doskonale sie tu czuje i szybko przyzwyczaja sie do nowego miejsca zamieszkania. Uwielbia samotne, wieczorne spacery. Wciągu dnia pomaga siostrze w obowiązkach domowych.Chętnie też zajmuje się swoją uroczą, kosmiczną siostrzenicą Luną.

   To doskonała okazja dla Zosi, która może całkowicie oddać się swojej największej pasji, jaką jest Nauka. 

   Jednym z zadań jest ulepszenie generatora hiperprzestrzeni - o funkcję udania się do obcego świata.

Tak! To na to czekaliśmy!

Sophie zabiera się z zapałem do pracy, ale... coś chyba poszło nie tak, ponieważ nic z tego. Nie można było uaktywnić tej fukcji. Sophie zostaje na ziemii.

   Kolejne zadanie to: ulepszenie naszego MAGNUM dodając mu funkcję transformowania simów.

A skoro już mamy taką funkcję, to oczywiście musimy ją przetestować... Ciekawe  na kim?

Nie ma co się opierać...

Rachu, ciachu i po strachu!

No i proszę: koleżanka jakby troszkę przesadziła z solarium, czy coś...

Jednak nie ma co się rzucać, opalenizna, jak po wczasach w Hiszpanii i to za całkowitą darmochę.

Niestety nie było żadnego dziękuję, jesteś super! Trudno

   A na koniec dnia, nie mogło być inaczej: zepsuł się nasz Kreator Wynalazków. Kiedy Sophie skończyła jego naprawę, skończył się dzień pracy.

Znów nici z podróży na wymarzony Sixam.

***

I tak nadszedł piątek  

   To był zwyczajny dzień. Rano Luna wybierała się do szkoły, Zuzia, jak co rano, chciała okupować łazienkę a Zosia kończyła śniadanko.

   Kiedy Luna przekraczała próg swojego domu, nie miała pojęcia, że...

   Tymczasem Zosia w pracy otrzymuje komunikat : Nie jesteśmy sami. Ma udać się na Sixam!

Okazało się, że  aby uaktywnić funkcję podróży do obcego świata Zosia musi ponownie użyć kreatora wynalazków.

   

   I bingo!  Udało się! Więc...

Jest! To naprawdę Sixam! Zatem:

Challenge wykonany! KONIEC

Nie, no nie zostawię przecież naszej Zosi gdzieś tam, w odległej galaktyce. Jeszcze nie upadłam na głowę, chociaż czasami sprawiam takie wrażenie, kontynuujemy naszą przechadzkę po Sixam.

A na Sixam trwa jakaś super imprezka. Przyłączmy się do zabawy.

   Zosia zasiada za barkiem i zamawia kosmicznego drinka. Widzi przez lewe ramię, jak wolno zbliża się na niej zielono skóry Kosmita

- Cześć, jestem Jerzy. Czy... czy ty jesteś Zosią Mayer? - spytał tym swoim metalicznym głosem charakterystycznym dla Kosmitów.

- Taaak... Skąd...?

- Skąd wiem? No cóż, mogę się przysiąść?

I nie czekając na pozwolenie usiadł na wolnym stołku tuż obok Zosi.

- Marcin, twój ... partner, był moim najlepszym przyjacielem.

Zosi zaschło w gardle

- Że co?

- Spokojnie Zosiu, myślę, że czas abyś poznała całą prawdę o Marcinie.

I opowiedział jej szczegółowo na czym polegała misja Marcina.

- Marcin był kosmicznym Agentem, który miał Cię chronić i który się w tobie  zakochał. Co według mnie było głupotą i całkowitym brakiem profesjonalizmu. Marcin wiedział o siostrach Kaliente, wiedział też o planach Dona Lotario... grał na dwa fronty, ale tylko po to żeby cię uchronić. Przez moment nawet myślał, że grozi ci  coś ze strony Belli, ale to był ślepy trop...

- O matko, muszę się napić... - stwierdziła Zosia i zaczęła robić jak najbardziej ziemskiego drinka.

W głowie wciąż szumiały jej słowa : chciał cię chronić!

 Do rozmowy dołączył jeszcze jeden Kosmita, potwierdzając słowa Jerzego

- A to ty jesteś Zosią, ukochaną Marcina? Tak głupio zginął! Wiesz on miał sposób na te siostry Kaliente. Obiecywał im kosmiczne bogactwa, mamił je magicznymi obietnicami...

- Tak, one chciały za wszelką cenę wydobyć z ciebie twoją tajemnicę... ale coś przekombinowały z twoją pamięcią! Wiedziały tylko, że ma to związek z Harrym Potterem.

Zosia odeszła od baru. Głowa ją bolała, nie mogła myśleć, nie mogła oddychać. Co u diabła ma wspólnego z jej rzekomymi odkryciami Harry Potter? O co chodzi?

Na moment zatrzymała swój wzrok na pięknych lśniących grzybo-kwiatach... 

- Ale tu pięknie - pomyślała. W głowie wciąż tliły się myśli - On mnie kochał, on mnie chronił...

Kiedy dosłownie wpadła jak strzała po pracy do domu, już od progu pytała:
- Czesc kochanie, jest Luna?
- Witaj Skarbie, nie nie ma. Jest piątek, więc strzelam, że przesiaduje u Aleksandra Ćwira. Coś się stało? Jesteś taka...
- Nic mi nie jest - przerwała ewentualne domniemania Chrisa - Muszę z tobą porozmawiać. Ale wczesniej przebiorę się i... jeszcze napisze krótkiego maila do Caroline.

Kiedy Zosia przebrała się w swoją normalną sukienkę usiadła do komputera. Chris zaglądnął przez ramię żony:
- Harry Potter? Tajemnica? Kosmiczny Agent? Kochanie, o co chodzi?
- Zaraz ci wszystko wyjaśnię, muszę to czym prędzej wysłać.

Kiedy w końcu usiedli na parkowej ławeczce Chris nieco zaniepokojony słowami żony zapytał:
- A więc, co się dzieje?
I Zosia wyrzuciła z siebie wszystko co słyszała na Sixam. Słowa strzelały z niej, jak z karabinu... Wypowiadając je na głos, stopniowo odczuwała ulgę. Tak jakby pozbywała się jakiegoś ciężaru ze swoich myśli, ze swojego serca.

Chris wysłuchał żonę w ogromnym skupieniu i powadze. Wiedział, że to jest dla niej coś niezwykle ważnego... a kiedy skończyła nieśmiało podsumował:
- A więc to chyba dobrze kochanie, Marcin okazał się być dobrą istotą. Pomyśl, jak to wszystko będzie dla Luny, jak dorosnie. Nie rozumiem skąd więc u ciebie tyle niepokoju?

- Nie wiesz? Od razu widać, że jesteś mężczyzną. Martwi mnie, że od dla mnie poświęcał życie a ja nawet tak naprawdę nie potrafiłam odwzajemnić jego uczuć. Wiem to, kiedy tylko cie zobaczyłam, kiedy wróciły wspomnienia...

- Mnie akurat to nie martwi... a tak poważnie, to ciesze się, że jestesmy razem. Musimy budować przyszłość, zostawić przeszłość. Oczywiście nadal będziemy szukać rozwiązanie tej całej zagadki ze światów  The Sims, ale mamy Lunę...
- Taa, a propos Luny. Robi się późno, chodźmy do domu.

- Tak chodźmy, pamietaj kochanie, zawsze możesz na mnie liczyć. Ja też oddałbym za ciebie życie. Ja też chcę cię chronić...
I wrócili do domu.

- Nigdzie nie ma małej... - stwierdzili po wejściu do środka - może jest w ogrodzie?

Ale i tam jej nie było. Zosi aż ścisnęło coś w żołądku. Jakieś złe przeczucia, strach...

Chris próbował uspokoić żonę
- Już dzwonię do niej... - ale po chwili dodał - ma wyłączony telefon.
- Może zadzwonię do Aleksandra - rzuciła Zosia i sięgnęła po telefon

Miała nieodebraną wiadomość tekstową, szybko kliknęła w aplikację i tylko jęknęła:
- O nie...
- Co się kochanie stało?
- Sam zobacz...

 Na biały ekranie widniał napis:
Mamy twój Skarb. Przyjdź sama do Oazy Zdrój 25. Zabierz ze sobą 100.000$ w gotówce...
Później doszła jeszcze jaedna informacja: Oaza Zdrój Lavoie, Arabeska
   Nie czekali sekundy dłużej, spakowali gotówkę (całą, jaką posiadali) i zamówili taksówkę.

   Na miejscu Chris od razu wszedł do środka domu pod podanym w wiadomości adresem.
- Chris zaczekaj! Mam być sama!
- Już ci mówiłem, jestem tu po to aby cię chronić! Zostań proszę na zewnątrz.
- Nie ma mowy - rzuciła krótko Zosia i weszła za Chrisem do środka.

    Weszli do ciemnego pomieszczenia. Jedyne co mogli dostrzec w tych warunkach to wiadomość umieszczona w ramce z fotografią Luny:
"Gotówkę zostaw na stole. Idź do ogrodu, na tyłach domu, po lewej strony jest zejście do piwniczki..."
Gotówkę zostawili i przeszli na tyły domu.

   Rzeczywiście, po lewej stronie za kępą krzewów mieściło się zejście do betonowej piwnicy. Zosia ostrożnie schodziła za Chrisem w ciemność cicho mówiąc:
- Chris, Luna... Luna?

    Aż zniknęła w otchłani ciemności... Pochłonęła ją ciemność i cisza.

***

Dosłownie godzinę później w Wierzbowej Zatoczce, tuż obok domu:

- Cześć ciociu - powitała Zuzię radosna, jak zawsze Luna
- Cześć mała. Tak późno a ty jeszcze nie w domu! Mam nadzieję, że dzwoniłaś do mamy?
- Nie mogłam, bo stłukłam telefon. To znaczy nie ja stłukłam, ale...

- No to mama pewnie da ci popalić. Nie możesz tak późno sama włóczyć się po mieście. Gdzie tak długo byłaś?

- Byłam w parku. I nie byłam sama! Był ze mną Aleksander i pani Dina Kaliente! To właściwie ona niechcący uszkodziła mój telefon. Spadł jej ....

Zuzia poczuła się, jakby ktoś wylał na nią wiadro zimnej wody:
- Zaraz, poczekaj... Z kim byłaś w parku?
- I nie czekając na odpowiedź skierowała z mocno bijącym sercem swoje kroki w stronę domu...
- No już mówila z Diną Kaliente. Poznałam tą panią, jak byliśmy na kapielisku...
Ale Zuzia już nie słuchała... Otworzyła drzwi domu...

- O nie... - cicho wyszeptała. Luna, jak strzała popędziła za Zuzią.

- Ciociu, gdzie są nasze meble?

- Skarbie, bardziej mnie martwi: gdzie są twoi rodzice?

KONIEC


Kolejny etap Get To Work Challenge

MEDYCYNA - Kliknij w obrazek!